Wat neem jij mee als je huis in brand zou staan?

Een vraag die mij weleens wordt gesteld.
Ja, wat neem ik dan mee?
Onderstaande foto verklaart het, ja, dit neem ik zeker mee.
Mijn gedachten gaan 14 jaar terug. Geraakt door kanker, onvoorstelbaar, mijn leven stond op zijn kop. In een proces van bestralingen en chemo’s kan je bijna niet meer denken. Een rollercoaster maar ook een proces waarin je jezelf heel eenzaam voelt. 
Het leven draait gewoon door maar mijn leven stond stil. 
Er werd mij een workshop aangeboden en na veel twijfel ging ik erheen. 
Een mooie korte lezing van de organisator en daarna zat ik daar aan een tafel met een homp klei in mijn handen. 
Wat moet ik hiermee, was mijn eerste gedachte. We moesten de klei kneden tot de klei warm werd. Luister goed naar jezelf, want bij het warm worden van de klei verandert er soms iets binnen in jou, werd er gezegd. We moesten uit deze klomp klei iets gaan creëren.
Mijn eerste gedachte was, ik geeft een flinke klap op deze klomp want zo voel ik me, gedeukt, gebeukt, maar inderdaad gebeurde er iets in mij, de klei kreeg vorm.
De klei werd erg kneedbaar en wonder boven wonder ook mijn hart en mijn emoties. #brand
Tijdens het maken van dit beeldje kwamen alle emoties boven en kregen een uitweg.
Warme klei, warme tranen, warm hart.
Wat in gesprekken soms niet lukte gebeurde hier aan tafel met een klomp klei.
Toen het beeldje klaar was, was ik verbijsterd, had ik dit gemaakt door mijn tranen heen.
Het is en blijft een kostbaar bezit waar ik vaak naar kijk en terugdenk aan dit kostbare moment.
Ja, dit beeldje zou ik zeker meenemen als mijn huis in brand zou staan.
Waarde natuurlijk nul maar voor mij heel kostbaar.

Wil jij ook zo’n ervaring, dat ook jouw handen je helpen in je proces van rouw, verdriet en eenzaamheid?