Mijn oom is mijn vader niet!!!

Als de dag van vandaag, en het is echt al lang geleden, herinnering ik mij de week voor vaderdag. Op school werd aan de slag gegaan om voor vader een leuk kado te maken. Een mooie traditie maar wat als er een kind in de klas zit die geen vader meer heeft. Of een kind die zijn vader bijna nooit meer ziet.

In die tijd (een hele tijd geleden dus), werd hier geen aandacht aan besteed.
Ik zie mijn broertje nog voor mij met een kado voor zijn oom, want zijn papa was er niet meer. Al schreeuwend verscheurde hij dit cadeau en riep: Mijn oom is mijn papa niet.
Wat had het mooi geweest dat hij een cadeau voor zijn overleden papa had mogen maken. Iets als een mooie herinnering of iets wat hij op het graf had kunnen leggen. Had zoveel troost geboden maar nu was er alleen maar woede en verdriet.

De juf was heel de week boos op hem geweest want hij was zo dwars!
Nee hij was niet dwars maar gewoon van slag, eenzaam en verdrietig.
Een kind in rouw.
Ik hoop dat er op scholen veel is veranderd en er juist op deze dagen aandacht besteed wordt aan kids die deze dagen juist zo moeilijk vinden en hun weg gaan in eenzaamheid en stil verdriet.